Pieter Stuurman

Zolang ik me kan herinneren, ben ik verwonderd en gefascineerd geweest over de dingen en mensen om me heen. Altijd heb ik willen weten hoe en wat ze zijn, en hoe ze werken. Wat ze werkelijk, of beter gezegd waarlijk zijn. Wat de waarheid erover is.

De wereld en het universum met alles daarop en daarin, zijn een nooit aflatende, oneindige bron van inspiratie. Ik beleef daar een grote liefde voor. Een liefde die vanzelf leidt tot de wens om met die dingen meer kennis te maken. Met wat ze waarlijk zijn. Ik noem het onvoorwaardelijke liefde voor waarheid. Dat maakt het leven tot een groot en geweldig geschenk. Een geschenk waarvan ik altijd blijf genieten.

De keerzijde daarvan, is dat ik waarneem dat ontstellend veel mensen het leven niet, of maar weinig waarderen. Dat veel mensen onverschillig met dit geschenk omgaan en het eerder als een beproeving dan als een zegen zien. Dat ze het leven en de wereld om ze heen als vijandig en gecompliceerd beleven en dat ze daaronder lijden.

Hoe meer inzicht ik kreeg in de werking van de dingen, hoe meer ik me bewust werd van de volmaakte eenvoud ervan. En hoe meer ik inzag dat complicaties en problemen, altijd door mensen gecreëerd worden. Het zijn de bestaande overtuigingen over de vermeende complicaties, die mensen aanzetten om dingen te doen die complicaties voortbrengen.

Als die complicaties en moeilijkheden vervolgens beleefd worden, bevestigt dat de bestaande overtuigingen: “het leven is moeilijk”. Het is een zichzelf bevestigende, bijna collectief aangehangen misvatting. Een misvatting die geleid heeft tot afschuwelijke systemen, oorlogen, armoede en machtsbolwerken met de bijbehorende onvrijheid voor enorme aantallen mensen. Kortom, tot onnoemelijk menselijk lijden.

De enige remedie tegen misvattingen is bewustwording. Bewustwording van de werkelijke aard van de dingen. Bewustwording van waarheid. Jaren geleden ben ik gaan schrijven over de mechanismen die ik heb waargenomen. Ik hoop daarmee mensen te inspireren om een op een andere manier naar de dingen en het leven te gaan kijken. Er andere inzichten en gedachten over te vormen en van daaruit andere, meer juiste dingen te gaan doen. Of de onjuiste dingen te laten. Want uiteindelijk is het ons doen en laten waarmee we gezamenlijk onze wereld (onze realiteit) inrichten.

Steeds meer mensen zien in dat de huidige inrichting van onze wereld (en de eeuwenlange aanloop daar naartoe) niet in orde is. Met “niet in orde” bedoel ik dat die inrichting niet harmonieert met de aard (de orde) van het universum, de Schepping, of zoals sommigen zeggen, met God (zelf ben ik niet religieus in de gangbare betekenis van dat woord).

Tijd om anders naar de dingen te gaan kijken dus. Dat kan door niet langer onze zelfgecreëerde realiteit te gebruiken als referentie voor onze gedachten, overtuigingen en daden, maar door naar de grotere orde der dingen te kijken: de wetmatigheden van het universum of de Schepping. En vervolgens een wereld in te richten die daarmee wel harmonieert. Ik hoop met mijn schrijfsels daar een bijdrage aan te kunnen leveren.